Ik heb geen zin meer – Hersenspinsels over reizen en het leven

Note: ik schreef dit stuk toen ik twee maanden alleen in Indonesië was om te reizen en werken. Op het moment van schrijven was ik net over de helft.

Ik heb geen zin meer om elke paar nachten te moeten verkassen van slaapplek. Ik heb geen zin meer om elke dag te bedenken waar ik zal gaan werken (waar hebben ze stopcontacten, airco, koffie en goed eten?). Ik heb geen zin meer om de drang naar elke dag nieuwe tentjes ontdekken te voelen. Ik heb geen zin meer in niet kunnen koken. Ik heb geen zin meer in alles met de scooter te doen.

Ik heb zin om in Amsterdam te zijn. Om mijn allerleukste vrienden te zien. Om te fietsen naar kantoor of aan mijn eigen keukentafel te werken. Ik heb zin in de vanzelfsprekendheid van het dagelijks leven. Ik heb zin in mijn eigen huis, bed en keuken. 

Begrijp me niet verkeerd: ik geniet ontzettend van deze twee maanden overwinteren in Indonesië. Het is een luxe en voorrecht dat ik dit kan doen en dat ik mijzelf dit laat doen. Maar na 5 weken ben ik er vandaag even klaar mee. Dit gevoel zal waarschijnlijk morgen minder of zelfs weg zijn, maar op dit moment kan ik alleen maar denken ‘ik heb geen zin meer’. En dat is oké, want ook dat is reizen, ontdekken en jezelf beter leren kennen. 

‘En we gaan nog niet naar huis… Nog lange niet!’

Naar huis gaan doe ik niet. Nog niet. Over drie weken ben ik alweer onderweg naar het vliegveld en over vier weken vier ik mijn dertigste verjaardag.

The BIG 3-0, die voor mij ook als héél big aanvoelt. Ik voel me nog lang geen 30, eerder 24. Ik wil niet ouder worden, terwijl: dat doen we allemaal en het is juist iets moois. Velen is het namelijk niet eens gegeven om deze leeftijd te bereiken en dat besef ik mij maar al te goed. 

Geniet van het leven

Zes jaar geleden werd mij dat pijnlijk duidelijk. Toen overleed, na haar langer ziek dan gezond te hebben gekend, mijn lieve vriendin Lisanne. We kenden elkaar nog maar twee jaar, maar in die twee jaar groeiden we zo dicht naar elkaartoe – nog zoveel meer zelfs toen ze het vonnis Leukemie kreeg.

Lisanne was misschien wel de allergrootste levensgenieter die ik kende. Ze deed al-tijd wat haar hart haar ingaf. Of het nu ging om solo reizen naar Thailand, 20+ keer naar Soldaat van Oranje gaan of haar agenda voller dan vol plempen met haar extreem rijke sociale leven. 

Het is goed

Bijna elke dag denk ik aan haar, maar 31 januari is de dag waarop ik haar het meeste mis. Zes jaar geleden, 31 januari 2014, kreeg ik ‘het’ bericht: ‘Lisanne is zojuist overleden, terwijl wij bij haar waren.’ Ook al zat dat moment er al lang aan te komen, het voelde alsof de wereld onder mijn voeten wegzakte.

Een meisje van net 23 die met elke vezel in haar lieve lijf van het leven genoot was overleden. Ze mocht geen 30 worden en gek genoeg ‘wist ze dat altijd al’, vertelde ze mij tijdens een van onze laatste, bijzondere gesprekken. ‘Het is goed,’ zei ze toen. 

Doen wat je écht wilt

Vlak voor haar overlijden appte ik haar een ‘geheimpje’: 

[20:42, 1/25/2014] Liselotte: Ik denk al heeel lang na om een eigen website te beginnen, maar ik vind het zó eng dat ik het steeds niet durfde… Maar ik heb laatst een domeinnaam gekocht en niemand behalve Yaron weet ervan. Het is bes wel suf maar ik vind het zo spannend maar heb me door jou laten inspireren om het toch te doen
[20:43, 1/25/2014] Liselotte: Wilde het je laten weten omdat jij me echt zo doet beseffen dat je gewoon moet doen wat je wilt
[20:43, 1/25/2014] Liselotte: Dankjewel daarvoor lieve lis
[20:46, 1/25/2014] Lisanne: En dat is ook echt zo!! Lieve lies je hebt er talent genoeg voor en ik zal je altijd steunen in al je dromen in welke hoedanigheid dan ook. Er zal altijd een sterretje voor jou aan de lucht staan ❤ 

Ik lees vaak onze appgesprekken terug, het is een van de weinige dingen die ik nog van haar heb. Dit jaar voelde het extra bijzonder. Ik heb haar namelijk meegenomen op reis.

Het kleine buddhaatje die ik van haar heb gekregen reist al vijf weken met mij mee, in mijn rugzak. Overal waar ik ben kijk ik naar de sterren en voelt het alsof ze er toch nog een beetje is. Ze zorgt ervoor dat ik nog meer geniet van alles wat ik doe, voel en ervaar.

Bring it on, I’m ready for ya

31 januari dit jaar was een gekke dag. Ik verkaste van een honeymoonhotel in Sengiggi naar surfers paradise Kuta Lombok. In de auto onderweg dacht ik veel aan haar en las ik weer ons gesprek terug. Ik besefte me nog nooit zo hard dat je moet doen wat je wilt.

Het leven is geen gegeven, maar je hebt zelf de power om ervan te maken wat je zelf wilt. Zolang je maar genoeg wilt en durft te kijken naar je eigen behoeftes en gevoelens. En dat is precies wat mij nu hier brengt. In een koffietentje op Bali, aan het schrijven voor mijn eigen website die ik – zes jaar later – pas actief begin te gebruiken. 

Ik heb zin in het leven en alles wat daarbij komt kijken. Van donkere dagen tot mijn dertigste verjaardag. Bring it on, I’m ready for ya. 

En lieve Lis, dankjewel. Voor alles.