Door het woordje ‘hoe’ reis ik nu de hele wereld over (en zo kan jij dat ook)

Op 5 februari 2019 vloog ik naar Bali voor mijn eerste soloreis. Mijn halve leven verlangde ik al naar een reis alleen, maar tot die dag was het er nooit eerder van gekomen. Door spanning & angst, door vakanties met vriendinnen & vriendjes, maar vooral door het simpelweg niet te doen. Het klinkt zo simpel en trust me: dat is het ook.

Ik zou wel… Hoe kan ik…?

Wat een maand rondreizen door Indonesië zou moeten zijn, werd uiteindelijk een strandvakantie op Bali en Lombok. Voor het eerst luisterde ik puur en alleen naar wat ik zelf wilde. Naar waar ik op dat moment behoefte aan had. Ja, de zon boven de Borobodur zien opkomen is waarschijnlijk magisch. Net als Oerang Oetans spotten op Sumatra, een treinreis door Java of een bootreis langs Flores. Maar op dat moment had ik alleen maar behoefte aan strand. En het voelde zo goed om naar dat gevoel te luisteren.

Ik realiseerde mij dat ik in Nederland eigenlijk veel te weinig naar mijn innerlijke stem luisterde en (te) vaak dingen liet omdat ze moeilijk leken, te duur, te lang, etc. Die eerste soloreis markeert voor mij het begin van mijn nieuwe insteek. In plaats van te denken ‘ik zou wel…’, denk ik nu ‘hoe kan ik…?’. Ik ben er namelijk achter gekomen dat door gewoon te doen, je zoveel meer kan ervaren en bereiken. Dan is eigenlijk bijna alles wel mogelijk, hoe groots, duur, eng of moeilijk iets ook is.

Fuck it let’s do this

Onder het motto fuck it let’s do this besloot ik dan ook dat ik dit vaker wilde. Ik smeedde een plan: dat jaar nog zou ik terug gaan naar Azië, dit keer voor twee of misschien wel drie maanden. Naar Bali, Thailand, Vietnam of waar mijn eetlust mij dan ook heenbrengt. Want die eetlust is naast mijn gevoel mijn grootste drijfweer. Ik leef mijn leven door te luisteren naar mijn hart en mijn maag.

Zo belandde ik aan het einde van mijn eerste solotrip in Hongkong, want ‘ik wil heel graag échte dumplings en crazy Chinese shit eten’. Dit was letterlijk mijn gedachte en dus baande ik mij een weg door de stijle straten van Hongkong. Hoewel ik de overgang van strand naar stad veel te heftig vond, genoot ik alsof mijn leven ervanaf hing. Juist omdat ik precies deed wat mijn gevoel mij vertelde te doen.

‘Ik wou dat ik dat kon!’

Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en zit ik in de Starbucks van Mataram, Lombok (of all places) dit stukje te typen. Ik heb net mijn visum verlengd (ik blijf dit keer twee maanden in Indonesië) en leef mijn leven zoals ik dat wil. Dat loopt uiteen van hardlopen in Stockholm en een spontaan weekend naar Samos tot nu twee maanden wonen & werken vanuit Bali en Lombok en binnenkort een maand naar Porto.

Als ik het met mensen over de inrichting van mijn leven heb, krijg ik vaak kreten als ‘zo, die gaat effe lekker twee maanden vakantievieren hoor!’, ‘wauw, ik wou dat ik dat kon!’ of ‘mijn baas zou dat nooit goedvinden!’. Ik snap heel goed dat mensen dat denken, maar als je nooit beredeneert vanuit ‘hoe’, dan is de kans dat het lukt inderdaad heel klein.

Voor dit jaar heb ik, naast een paar dagen Londen, de maand Porto en vakantie in Frankrijk die ik al heb geboekt, besloten dat ik naar Tokyo wil. Een dure trip, maar ik wil erheen, dus het gaat gebeuren. Ik weet nog niet wanneer, ik weet nog niet met wie. Ik ben vooral bezig met hoe het gaat lukken, dan komt de rest vanzelf wel.